BEŞİKTAŞ'A NİYE PARTİZAN'LIK SÖKMEDİ?

Beşiktaş maçtan sonra derin bir ‘’Oh’’ çekti ve Avrupa liginde grubunda çok iyi bir duruma  gelirken,  bize olaylara bir başka açıdan bakmamıza sebep oluverdi.

Takımın ağustos ayından beri forma girdiğini ve onu kaçınılmaz olarak kaybetmeye mahkum olduğunu yazdık, çizmiştik…

İşin ilginç ve şanslı tarafı, karşısındaki Partizan takımı da ayni durumdaydı! Onlar da  ağustosta bulgar Ludogorets takımı ile Şampiyonlar ligi ön eleme maçları oynamış, kaybetmişlerdi. Onların da  git-gide düşen form grafikleri Beşiktaş’ın daha kaliteli kadrosu için her iki maç için avantaj olmuştu.

Belgrad’taki ilk maçta alınan o 4 gollü galibiyet, hem psikolojik olarak bir darbe, hem de Kartal’ların ikinci sayılabilir şansı oluverdi.

Akşamki maçta iki futbolcunun performansları, biraz şans, biraz kendi çabaları nedeniyle rakip takımın teslim olmalarını sağlamış, galibiyet getirmişti. Gökhan Töre’nin takıma geç gelmesi, ağustos ayında hala alınamayıp, forma girmemesi, dünkü maçın selameti açısından son derece şanslı bir  faktör oldu. Ayrıca, Erciyes’e karşı aldığı kırmızı kart ona yaklaşık 10 günlük kendine gelme ve ‘’Bataryaları şarj etme’’ fırsatı vermişti. Ve ‘’Formatı atılan’’ Töre gereğini yapıp, zafere damgasını vurdu.

Bir başka benzer sebeplerden formunu korumuş, iki golle maça damgasını vurmuş futbolcu Demba Ba’dır. Takıma biraz geç gelmesi, alışma aşamasında iki sakatlık geçiren gölcü, formunu koruma açısından son derece şanslı sayılır. Bir taraftan sakatlıklarını tedavi ederken, diğer taraftan bazı lig maçlarını pas geçip, aralarda aksayan fiziksel niteliklerin seviyesini yukarılarda tutmasını başardı,. Ayrıca, yorgunluktan dolayı, Olcay gibi örneğin, konsantrasyon kaybına uğramadı ve bir santrfora yakışır gereğini yapmayı başardı.

Son olarak, Beşiktaşı şanslı kılan son saniyelerdeki  o nefes kesen karambol ve rakip takımın topu direkte patlaması…Beraberlik durumda Kartal’ın  gruptan çıkması için, çok daha zor olurdu.

Kazanırken ne kaybediyorsun, kaybederken de ne kazanıyorsun bilemezsin, demişler…

                                                                                                Ertan Hatipoğlu